Dag 1 - Langste rit Frankrijk ooit

Afgelopen dagen vergeten te bloggen naast vloggen, oeps.. Dus hierbij nog dag 1, dagen 2 & 3 komen morgen (of met geluk vanavond) :)

Op de nacht van vrijdag op zaterdag ging ik dan eindelijk vertrekken: de vakantie was officieel begonnen! Met alle bagage al ingepakt en geladen in de auto resteerde er nog maar 2 dingen op de to-do-lijst: slaap pakken & daadwerkelijk vertrekken. Slapen werd het voor mij echter niet: ik was tot 1 uur voor vertrek nog bezig met muziek op m’n telefoon zetten (jaja dat klopt, ik heb geen Spotify premium beste knapen, ik weet het). Dus één uurtje voor mijn wekker ging glipte ik mijn bedje nog even in. Nut had het niet: eenmaal toen ik diep in slaap viel ging de wekker om half 2. Krokant stapte ik mijn bed uit en nam mijn dekbed mee naar beneden (ik verblijf met familie in een huisje, dus een eigen dekbed is wel fijn). Snel nog even de laatste dingen checken, glas water drinken, een plasje doen en dan vertrekken. Tenminste, dat is de planning meestal. Van de 10 jaar dat ik (bijna) elk jaar naar Frankrijk reis is het inmiddels een klassieker dat we nooit op tijd vertrekken. Dit jaar was geen uitzondering.

Maar goed, eenmaal vertrokken zat de sfeer er goed in. Ik reed met mijn oudste zus (Michelle) en haar vriend Boy mee in de auto. Mijn ouders namen Jacky mee op de achterbank, mijn middelste zus (Danielle) en haar vriend Kevin namen de lichtelijk gespannen Abby mee op haar troon. We vertrokken rond een uur of half drie middernacht waardoor het rustig was op de weg en we zo konden doorkarren richting de grens van Frankrijk. Al snel kwamen we richting Parijs de eerste tol tegen. Het was vóór de vakantie een spannende vraag of we gecontroleerd zouden worden langs de grens. Je hoort er van andere Nederlandse campinggasten niet veel over, maar in de media wordt er constant “gehypet” dat de controle van je vaccinatie/test streng gecontroleerd wordt. Ik kan je vertellen: het stelt helemaal niks voor. Nergens zijn we aangehouden of is er überhaupt gekeken naar iets van een bewijs. Zolang je geld in je broekzakkie hebt om bij de payage tol te betalen, zit je in Frankrijk goed.

Al snel kwam langzaam de zon op. En dan weet je: nu wordt het strijden om je ogen open te houden. Zelf reed ik gelukkig niet, want de hele rit wakker blijven is mij niet gelukt. Rond de middag toen wij een flinke file inreden richting Bordeaux (F) heb ik voor (geloof ik?) een half uurtje een tukkie gedaan. De tussenstops hielpen wel om het lang vol te houden, want phoe phoe wat was dit een lange rit. Niet altijd kruisten we met de rest op de tussenstops, dus soms maakten we met zijn drietjes even snel een stop. Tussendoor een eitje bakken op het gasstel, een Redbulletje naar achter tikken, de benen strekken en weer door. Wel moet ik zeggen dat het aardig druk was bij de toilet gebouwen. Je moet in Frankrijk overal waar het druk is een mondkapje op, maar afstand houden, datgene dat er daadwerkelijk voor zorgt dat je haast geen corona kan krijgen, bestaat er kennelijk niet. Bij de torenlange rij voor het toilet stond iedereen hutjemutje in elkaar naast het bord “2 metre distance”. Verder lopen ze in Frankrijk nogal achter qua sanitair: bij een van de tussenstops hadden de hokjes nog een gat in de vloer wat zij dan een “toilet” noemen. Breek me de bek niet open, die GEUR. EN DAN OOK NOG IS GEEN WC PAPIER.

Maar alles beter dan niets, dus we gingen gauw verder. Na nog een aantal payages en Parijs volledig door te zijn gereden leek het wel lekker te gaan. De tijd vloog voorbij. Het zou warm worden die dag en dat was goed te voelen: je deed even je raam open en kreeg meteen spijt nadat je een klap van de hitte tegen je kop kreeg. Ook reden we met deze hitte een lange file in richting Limoges. We hebben hiermee ongeveer 2 uur vertraging gehad, een flinke optelling van de reisduur tot we aan zouden komen op de camping. Voornamelijk door ongelukken, maar ook door sukkels die letterlijk bijna stil gaan staan om naar het ongeluk te kijken vanaf de andere kant. Eenmaal uit de file was de snelweg nog maar kort en maakte deze plaats voor veel snelle haarspeldbochten, tot wij door Sarlat reden (dichtstbijzijnde stad bij de camping). Het was even doorbijten, maar na 15/16 uur rijden waren we dan eindelijk op de camping. Vanaf de seconde dat er geen airco meer was was het tot aan de volgende dag loeiheet: maarliefst 36 graden. Met het inladen van alle spullen tot het avondeten (een simpel patatje met frikandel van de catering van de camping) stond het zweet tot in m’n naad. Maar eenmaal liggend in het gras met het vertrouwde uitzicht en het felle zonnetje op m’n bol, kon ik al niet meer klagen.

Vroeg slapen en op naar de volgende dag. Tot morgen! (of vanavond met geluk) :)